Τιμωρίας Θεού συνέχεια…



Μία κρίση ποτέ δεν μένει μόνη της. Φανερώνονται κι ακολουθούν κι άλλες. Έτσι και τώρα. Φάνηκε η μεγάλη σύγχυση στο σώμα της Εκκλησίας, αναφορικά με την άρθρωση λόγου και την έκφραση πίστης για τη θέση του Θεού σε τόσο δύσκολες καταστάσεις.
Η γνωμάτευση περί «δίκαιης τιμωρίας του Θεού» λύνει τα περισσότερα προβλήματα. Κουμπώνει τέλεια στη λογική «η εξουσία τιμωρεί τους παραβάτες», κατευνάζει τα δύσκολα ερωτήματα και ταιριάζει στο συλλογικό υποσυνείδητο με το οποίο (οικογενειακά και κοινωνικά) ανατραφήκαμε.
Η αντίθετη θέση περί μόνιμης κι απροϋπόθετης αγάπης του Θεού που δεν νοθεύεται με εκούσιες τιμωρητικές ενέργειες εκ μέρους Του συχνά λοιδορείται ως αγαπολογία. Φρου φρου κι αρώματα δηλαδή που δεν ταιριάζουν σε «σοβαρούς» Χριστιανούς.
Η βάση όμως της αγάπης του Θεού είναι ταυτόχρονα το βασικό πρόβλημα που δεν μπορεί να λύσει η άποψη περί τιμωρίας. Φαίνεται ξεκάθαρα στο παρακάτω παράδειγμα:
Σε κείμενα και διαλόγους συχνά χρησιμοποιούνται τα λόγια του Χριστού ότι ούτε ένα σπουργίτι δεν λησμονείται από το Θεό και ότι ακόμη κι οι τρίχες της κεφαλής μας είναι μετρημένες. Στοπ! Ως εδώ! Το συμπέρασμα που βγάζουν οι «εισαγγελείς» είναι ότι ο Θεός καθορίζει κι ελέγχει τα πάντα. Άρα, έχει και το αναφαίρετο δικαίωμα της τιμωρίας. Ένας ωραιότατος απόλυτος προορισμός δηλαδή! Μια ανελέητη μοίρα στην απόλυτη δικαιοδοσία του Δημιουργού μας! Συγχαρητήρια!
Όποιος όμως κάνει τον κόπο κι ανοίξει την Καινή Διαθήκη είτε στο 10ο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον είτε στο 12ο κεφάλαιο του κατά Λουκάν θα δει ότι αυτά τα λόγια του Χριστού είναι ενταγμένα σε ένα μεγαλύτερο κείμενο, στο οποίο ο Χριστός ενθαρρύνει τους μαθητές και αποστόλους Του, ώστε να μη φοβούνται αυτούς που θα τους αρνηθούν και θα τους διώξουν, καθώς η αξία τους είναι μεγαλύτερη κι από πολλά σπουργίτια. Τους ζητάει να έχουν πίστη κι εμπιστοσύνη στο Θεό. Τους ζητάει να αποβάλουν το φόβο, να είναι ….ελεύθεροι!
Η ελευθερία! Ακριβώς αυτή! Το μεγάλο δώρο του Θεού και το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον άνθρωπο. Πώς θα τη διαχειριστεί; Με τι συνέπειες;
Το ενδεχόμενο αγάπης του Θεού χωρίς σεβασμό της ελευθερίας μας θα ήταν σκέτη τυραννία. Οι από το Θεό σταλμένες τιμωρίες με αθώα θύματα (σύνηθες μοτίβο στη δυτική θεολογία και σε άλλες θρησκευτικές παραδόσεις) θα ήταν επίσης κατάργηση της ελευθερίας μας. Και τα δύο θα οδηγούσαν στην αυτοκατάργηση του Θεού, ως αλήθειας, ζωής, αγάπης κι ελευθερίας.
Νομίζω ότι δεν δικαιούμαστε να τιμωρούμε έτσι τον Δημιουργό μας…

ΥΓ: Εν τω μεταξύ, εθελοντές συνεχίζουν να προσφέρουν με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας στην απάλυνση του πόνου και των προβλημάτων που προκάλεσε ο «τιμωρός Θεός». Ελεύθερα! Πάνε κόντρα στο θέλημα του Θεού; Think about it…

Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Θεολόγος καθηγητής


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Έμμηνος ρύση και Θεία Κοινωνία

Η ομιλία μου στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 (2013)

Η θλιβερή εικόνα των μαθητών της Γ΄ Λυκείου

Απασφάλιση θεολόγου…

Οι Τρεις Ιεράρχες στα σκουπίδια….

Το «δικαίωμα» των καταλήψεων

Μεταξύ θεολόγων ειλικρίνεια…

Συζητώντας με έναν κομπλεξικό (…περί θρησκείας)

Θεέ μου, είσαι άδικος….

Γράμμα στον Ιούδα…