Η δική μας Παναγία



            Μόλις που γέννησες και δεν πρόλαβες να χαρείς. Φεύγεις αλαφιασμένη για την Αίγυπτο. Η εξουσία άγρυπνη με σκοπό να σκοτώσει το Παιδί. Άγρυπνη κι εσύ για να το σώσεις. Από μικρή απέναντι στον Άρχοντα του κόσμου.
Τον βλέπεις να ξεψυχάει. Σπαράζεσαι. Τι φρικτό για μια Μάνα να κηδεύει το Παιδί! Και δεν είναι μόνο αυτό. Είσαι Μάνα ενός κακούργου, ενός αποτυχημένου, ενός ατιμασμένου. Κακούργα, αποτυχημένη, ατιμασμένη κι εσύ. Ανελέητη και οδυνηρή η ρομφαία που σε διαπέρασε.
Ανελέητη και οδυνηρή η κοινή γνώμη. Μαζί με τη θρησκεία αποφάσισαν. Τέλος το Παιδί. Το σκέπασε ο τάφος. Στο περιθώριο εσύ. Να περιμένεις το δικό σου θάνατο. Τέλος, είπαμε…
Όποιος θυμώνει με τη ζωή του, όποιος τα βάζει με τη θρησκεία, όποιος είναι στο τέλος, ας σηκώσει το βλέμμα του σε αυτή τη Μάνα. Δεν θα του πει τίποτα. Δεν χρειάζεται, άλλωστε…
Όποιος διδάσκει μισογυνισμό με θρησκευτικό ένδυμα, ας ρίξει μια καλύτερη ματιά στην εικόνα της Κοίμησης. Σε μία λεπτομέρεια. Συνήθως αθέατη στους βιαστικούς, στους σίγουρους. Στο κέντρο της εικόνας και μπροστά στο νεκρό σώμα της Μάνας, ο Χριστός κρατάει αγκαλιά ένα βρέφος. Αυτή γέννησε τη Ζωή και η Ζωή γεννάει τον Άνθρωπο. Αυτή Τον πήρε αγκαλιά κι Αυτός της δίνει το Φως. Ο Θεός και η Γυναίκα. Πέρα από τη φυσική τάξη, πέρα από τις κοινωνικές προδιαγραφές, πέρα από τις ανθρώπινες βεβαιότητες...


Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Θεολόγος καθηγητής

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Έμμηνος ρύση και Θεία Κοινωνία

Η ομιλία μου στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 (2013)

Η θλιβερή εικόνα των μαθητών της Γ΄ Λυκείου

Απασφάλιση θεολόγου…

Οι Τρεις Ιεράρχες στα σκουπίδια….

Το «δικαίωμα» των καταλήψεων

Μεταξύ θεολόγων ειλικρίνεια…

Συζητώντας με έναν κομπλεξικό (…περί θρησκείας)

Θεέ μου, είσαι άδικος….

Γράμμα στον Ιούδα…