Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες

«Χριστός ανέστη εκ νεκρών…» . Ξυπνώ πάλι κακόκεφος. Με τον ίδιο πονοκέφαλο όπως τόσες ημέρες. Κάνω να σηκωθώ από το κρεβάτι, αλλά διαπιστώνω ότι και πάλι δεν έχω όρεξη για τίποτε. Πρέπει όμως… «…θανάτω θάνατον πατήσας….» . Προσπερνώ τάχατες αδιάφορα μια κοινή φωτογραφία μας πάνω στο κομοδίνο. Το κακό είναι ότι με την άκρη του ματιού μου συνέλαβα και πάλι τη μορφή σου. Μαχαιριά…. Αμέσως όμως εμφανίζεται στο μυαλό μου το στήριγμα που με κρατάει τόσες μέρες. Το εγωιστικό μου αυτοείδωλο! Εσύ έφταιγες για όλα. Και τι μεγάλη ικανοποίηση πήρα στον τελευταίο καυγά μας! Σου τα είπα. Δικαιώθηκα!! Νίκησα… «…και τοις εν τοις μνήμασι…» . Πάω στον καθρέφτη και με κοιτάζω. Τάχατες αδιάφορα. «Όλα είναι ωραία», αναφωνώ. Είναι ακριβώς η στιγμή που δεν πείθεται κανείς. Το δάκρυ που εμφανίζεται κρυφογελάει με την αυτοαναίρεσή μου… «…ζωήν χαρισάμενος» ! Παίρνω το κινητό στα χέρια μου, είναι η φωτογραφία σου να χαμογελάει στην οθόνη. Όχι, δεν την αποφεύγω. Πατώ για άλλη μια φορά το πλήκτρο π

Προφανώς και δεν είχα όρεξη να γράψω ένα πολιτικό σχόλιο. Και ειδικά μέσα στην πασχάλια περίοδο. Υπάρχουν όμως κάποια στοιχεία επικαιρότητας που έρχονται να με σκανδαλίσουν, μέρες που είναι…. Αναφέρομαι στην υπό του Σύριζα άρον άρον και πανικόβλητη αποπομπή της τέως υποψήφιας ευρωβουλευτή Σαμπιχά Σουλεϊμάν. Τι κακόν εποίησεν; Μουσουλμάνα Ρομά που διατυπώνει εδώ και χρόνια την αλήθεια (από τη συνθήκη της Λωζάνης – 1923) ότι η μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη δεν είναι τουρκική και ότι οι Ρομά δεν έχουν καμιά όρεξη να ακολουθούν την προπαγάνδα του τουρκικού προξενείου. Κοίτα, φίλε μου, γυρίσματα που έχει ο καιρός… Το κόμμα που έχει ως προμετωπίδα τη στήριξη των δικαιωμάτων των μειονοτήτων να υποκύπτει σε ξένες εθνικές προπαγάνδες. Εδώ δεν μπορώ να μην θυμηθώ ότι  τα τελευταία φεγγάρια,  το συγκεκριμένο κόμμα προβλήθηκε  ως ο ορισμός της ανεκτικότητας, της προόδου και της κοινωνικής ευαισθησίας. Αρκούσε η αντίθεσή σου με αυτό για να χαρακτηριστείς φασίστας, εθνικιστής, χαμηλού

Ήμουν χθες κάτω από το Σταυρό σου. Από περιέργεια, όπως και πολλοί άλλοι. Τον τελευταίο καιρό ακουγόταν πολύ το όνομά σου. Σε πλατείες, στους δρόμους, σε σπίτια, στη συναγωγή. Με θαυμασμό, με απορία, με μίσος και με αγάπη. Δεν ξέρω γιατί ήρθα. Ίσως για να δω εάν είναι αλήθεια ότι μπορείς να πεθάνεις με τόσα που έχω ακούσει. Ίσως για να δω την απομυθοποίησή σου προκειμένου να ξαναβάλω τη ζωή μου στην καθημερινή της σειρά, που τόσο ανακατεύτηκε από όσα έμαθα για σένα τις τελευταίες ημέρες. Δεν ξέρω εάν πέτυχα το σκοπό μου. Μάλλον όχι, εάν κρίνω από το γεγονός ότι κάθομαι και γράφω σε έναν νεκρό. Μια φορά σε είδα από κοντά. Τότε που κυνηγούσαν την πόρνη για να τη λιθοβολήσουν. Και έφτασαν μέχρι την πλατεία. Εκεί πίσω από το δέντρο έχω το μαγαζί μου. Άκουσα θόρυβο και βγήκα κι εγώ έξω. Τι το ήθελες εκείνο το «ο αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω λίθον»; Όλοι αυτοί που κρατούσαν τις πέτρες ήταν θρησκευόμενοι και καλοί άνθρωποι, που απλώς τηρούσαν το νόμο. Χτύπησε πολύ άσχημα η κουβέντ