Χριστός ανέστη….σε αγαπώ!
«Χριστός ανέστη εκ
νεκρών…». Ξυπνώ
πάλι κακόκεφος. Με τον ίδιο πονοκέφαλο όπως τόσες ημέρες. Κάνω να σηκωθώ από το
κρεβάτι, αλλά διαπιστώνω ότι και πάλι δεν έχω όρεξη για τίποτε. Πρέπει όμως…
«…θανάτω θάνατον
πατήσας….». Προσπερνώ τάχατες αδιάφορα μια κοινή φωτογραφία μας πάνω
στο κομοδίνο. Το κακό είναι ότι με την άκρη του ματιού μου συνέλαβα και πάλι τη
μορφή σου. Μαχαιριά…. Αμέσως όμως εμφανίζεται στο μυαλό μου το στήριγμα που με
κρατάει τόσες μέρες. Το εγωιστικό μου αυτοείδωλο! Εσύ έφταιγες για όλα. Και τι μεγάλη ικανοποίηση πήρα στον
τελευταίο καυγά μας! Σου τα είπα. Δικαιώθηκα!! Νίκησα…
«…και τοις εν τοις
μνήμασι…». Πάω
στον καθρέφτη και με κοιτάζω. Τάχατες αδιάφορα. «Όλα είναι ωραία», αναφωνώ. Είναι
ακριβώς η στιγμή που δεν πείθεται κανείς. Το δάκρυ που εμφανίζεται κρυφογελάει με την αυτοαναίρεσή μου…
«…ζωήν χαρισάμενος»!
Παίρνω το κινητό στα
χέρια μου, είναι η φωτογραφία σου να χαμογελάει στην οθόνη. Όχι, δεν την
αποφεύγω. Πατώ για άλλη μια φορά το πλήκτρο που πάντα άνοιγε τον προσωπικό μου
Παράδεισο. Σε λίγο ακούγεται ένα τάχατες αδιάφορο και οριακά ψυχρό «ναι» σου. Προσπαθώ. Τα
καταφέρνω….
- «Συγγνώμη. Σε
αγαπώ».
Δυο
δευτερόλεπτα που μου φάνηκαν αιώνας.
- «Κι εγώ σε
αγαπώ»…..
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου