Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Οκτώβριος, 2013

Η ομιλία μου στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 (2013)

Εικόνα
Έχουμε συνηθίσει να δίνουμε στις εθνικές επετείους είτε μυθικά στοιχεία είτε χαρακτηριστικά μνημοσύνου. Γι’ αυτό ίσως και δεν μας αγγίζουν αρκετά. Οι μεγάλοι δεν διδάσκονται από αυτές και οι νεότεροι δεν ενδιαφέρονται. Σχεδόν όλοι οι νέοι αδιαφορούν για τους μύθους και τα πεθαμένα πράγματα και αρκετοί αντιμετωπίζουμε τις επετείους ως πέρα από εμάς, έξω από τη ζωή μας. Ίσως ως ευκαιρία ξεκούρασης και εκδρομής ή έστω ως ευκαιρία για μια ημέρα εθνικής ανάτασης. Αλλά ως εκεί. Τίποτε παραπέρα. Και κάπως έτσι, κάπου εκεί γεννιέται ο εθνικισμός από τη μια πλευρά και ο εθνομηδενισμός από την άλλη. Αποτέλεσμα και οι δυο της έλλειψης παιδείας και της ιστορικής συναίσθησης. Η σημερινή επέτειος της 28 ης Οκτωβρίου δεν είναι μνημόσυνο. Ακόμη κι αν κάποιοι από τους πρωταγωνιστές των γεγονότων έχουν πεθάνει είτε στο πεδίο της μάχης είτε στη διάρκεια των χρόνων έως σήμερα, οι αξίες και τα ιδανικά που υπηρέτησαν ζουν ακόμη. Και θα ζουν, όσο υπάρχουν άνθρωποι με παιδεία και ήθος. Εξάλλου, αν ζούσ

Ένα καντήλι σβήνει το φασισμό

Η μαρτυρία του Γερμανού συγγραφέα Έρχαρτ Kέστνερ για μια γυναίκα στην Κρήτη που άναβε τα καντήλια στους τάφους των Γερμανών στρατιωτών λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο. Μια ηχηρή απάντηση στο μίσος και στο φασισμό.

Δάκρυ για την αγάπη

Εικόνα
Υπάρχουν κάποια πράγματα ακόμη πολύτιμα και ιερά. Τα περισσότερα τα έχουν αυτοί που τα δικαιούνται και ξέρουν να τα εκτιμούν: τα παιδιά και οι νέοι. Σήμερα είδα ένα κορίτσι να δακρύζει. Άγνωστο σε μένα το κορίτσι αυτό, αλλά τα μάτια της χαράκωναν μέσα μου τη σιγουριά και την τακτοποίηση. Ήταν δάκρυ για την αγάπη…. Γύρισα στο σπίτι και τελείωσα αυτό…. Στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Όπως πολλές φορές. Όμως τώρα δεν λαχταράς να τον διασχίσεις και να έρθεις που σε περιμένω. Μόνο κοιτάς αμήχανα το ρολόι σου. Μιλάς στο διπλανό σου, τάχατες άνετα, και γελάς επίτηδες δυνατά. Μάλλον για να κρύψεις την πληγή σου που φωνάζει. Ο δρόμος που μας χωρίζει. Κι ανάμεσά μας σπασμένα όνειρα, σίγουρες ελπίδες και πονεμένες αγκαλιές. Κάποτε ο δρόμος αυτός ήταν ένα ποτάμι ορμητικό που πέφταμε κι οι δυο μας μέσα για να χαθούμε. Τώρα είναι ένα καλοστρωμένο δάπεδο που δεν το πατάμε για να μην το λερώσουμε. Κάθομαι και σε κοιτάζω από το απέναντι πεζοδρόμιο να κάνεις την παράστασή σου. Σε