«Έλα κι εσύ να κοινωνήσεις»

Δεν πρόκειται για κάποιο άρθρο προβληματισμού, για κατήχηση ή για παράθεση θεολογικών απόψεων. Πρόκειται για μια ωραία όσο και διδακτική εμπειρία που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.

Δευτέρα του Πάσχα, εορτή του αγίου Γεωργίου. Βρίσκομαι στο ψαλτήρι ενός μικρού ναού του αγίου Γεωργίου σε ένα χωριό της Κρήτης. Δίπλα μου στέκεται μια νεαρή μητέρα με δυο παιδάκια. Στο «μετά φόβου» τα στέλνει να κοινωνήσουν. Στη σειρά των ανθρώπων που προσέρχονται στο μυστήριο της ζωής βρίσκεται και μια ηλικιωμένη κυρία, η οποία βαδίζει κρατώντας αγκαζέ το σύζυγό της.

- «Έλα κι εσύ να κοινωνήσεις», λέει με τρυφερότητα και με λαμπερή ματιά στη νεαρή μητέρα. Από το ύφος και τον τόνο της φωνής ήταν φανερό ότι οι δυο γυναίκες γνωρίζονταν μεταξύ τους.

- «Δεν γίνεται. Έφαγα χθες», είπε η νεαρή γυναίκα.

- «Δεν πειράζει. Έλα να κοινωνήσεις», της είπε με ακόμη πιο γλυκό και τρυφερό ύφος η ηλικιωμένη κυρία.

- «Έφαγα και σήμερα το πρωί. Ξεχάστηκα», είπε και πάλι η νεαρή γυναίκα με ένα τόνο φωνής που είχε μια αίσθηση λύπης.

- «Δεν πειράζει, καλή μου. Έλα», της είπε και πάλι η ηλικιωμένη γυναίκα η οποία είχε πλέον φτάσει μπροστά στο Άγιο Ποτήριο. Τα μάτια της ήταν λαμπερά, το ύφος της καθόλου καταπιεστικό, το χαμόγελό της πηγαίο και το βλέμμα προς τη νεαρή γυναίκα γεμάτο αγάπη.

Τελικά, η νεαρή μητέρα δεν πήγε να κοινωνήσει. Τις στιγμές όμως αυτές του χρόνου τις είχε κερδίσει το φως και η αγάπη μιας γυναίκας που μαρτύρησε Χριστό, Χριστό Σταυρωμένο και Αναστημένο….