Εκκλησία, Κοινωνία και Αριστερά



Αυτές τις ημέρες πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη ένα πολύ ενδιαφέρον συνέδριο, με θέμα «Εκκλησία και Αριστερά». Αφήνω κατά μέρος τις ανούσιες, αλλά συνήθεις θεωρίες συνωμοσίας (τι σκοπό εξυπηρετεί, ποιοι είναι από πίσω, κ.λ.π.) και πραγματικά στενοχωριέμαι που δεν μπορώ να το παρακολουθήσω, κυρίως λόγω εργασίας και απόστασης. Η μόνη πηγή πληροφόρησής μου είναι τα κείμενα των εισηγητών που «ανεβαίνουν» στο διαδίκτυο.
Η πρώτη μου διαπίστωση είναι η ικανοποίηση για τις σωστές προσεγγίσεις από τους θεολόγους. Χωρίς διάθεση ωραιοποίησης, με ματιά κριτική και αυτοκριτική, με ανοίγματα σκέψης και λόγου. Από την άλλη πλευρά, είναι κρίμα κι άδικο για ορισμένες αριστερές προσεγγίσεις, οι οποίες αν και ξεκινούν ζωντανές, τελικά καταπνίγονται από τα γνωστά ζιζάνια: από τη διάθεση στείρας «αγιογραφίας» του χώρου και από τα κομματικά τσιτάτα του απόλυτου τίποτα.
Χθες διάβασα μια ακόμη δημοσκόπηση για τις κομματικές προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Είναι πραγματικά απορίας άξιο: Σε μια κοινωνία και μια αγορά που έχει πνιγεί οικονομικά από τα μνημόνια, που η καθημερινότητα είναι ακόμη πιο δύσκολη, που ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις με τις αυτοκτονίες να συνεχίζουν, θα έπρεπε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να σαρώνει δημοσκοπικά. Κι όμως…
Τι συμβαίνει; Δεν είναι επιτυχημένη και πειστική η ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ εναντίον των μνημονίων και της οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης; Σαφώς και είναι. Δεν εκπροσωπεί τη μεγαλύτερη μερίδα του αριστερού και κεντρώου χώρου; Αλλά και οι δεξιοί δεν δεινοπαθούν το ίδιο από την οικονομική κατάσταση; Μήπως φθείρεται πολιτικά από την εφαρμογή οικονομικών προγραμμάτων και περικοπών;
Η προσωπική μου άποψη είναι η εξής: Θεωρώ ότι η κοινωνία είναι μουδιασμένη από τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ στα ακόλουθα: α) θρησκευτικά θέματα (π.χ. σχέσεις με την Εκκλησία και τον κλήρο, θέσεις επί του μαθήματος των Θρησκευτικών), β) εθνικά θέματα (π.χ. προβλήματα στη Θράκη σαν το πρόσφατο με την αντίδραση για το διορισμό των ιμάμηδων από το Υπουργείο Παιδείας) και γ) κοινωνικά ζητήματα (π.χ. αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης, καταλήψεις δημοσίων κτιρίων).
Μπορεί να είναι άλλες οι σωστές ερμηνείες. Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται και το κόμμα – απελευθερωτής από την κακοδαιμονία του ΔΝΤ να υπολείπεται ελαφρώς στην προτίμηση του κόσμου από το κόμμα – σφαγέα της κοινωνικής και οικονομικής ζωής του τόπου. Είναι κρίμα κι άδικο να στερούμαστε (εκτός των άλλων) και ένα σοβαρό αντιπολιτευτικό κόμμα με στιβαρό και καθαρό λόγο που να εμπνέει κοινωνική εμπιστοσύνη. Διστάζω να σκεφτώ την απάντηση σε δηκτικό ερώτημα φίλου: «Φαντάζεσαι να γίνονταν αύριο εκλογές;»

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Έμμηνος ρύση και Θεία Κοινωνία

Η ομιλία μου στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 (2013)

Η θλιβερή εικόνα των μαθητών της Γ΄ Λυκείου

Απασφάλιση θεολόγου…

Οι Τρεις Ιεράρχες στα σκουπίδια….

Το «δικαίωμα» των καταλήψεων

Μεταξύ θεολόγων ειλικρίνεια…

Συζητώντας με έναν κομπλεξικό (…περί θρησκείας)

Θεέ μου, είσαι άδικος….

Γράμμα στον Ιούδα…