Να με προσέχεις....Θεέ μου!

Το τραγούδι αυτό δόθηκε στους μαθητές της Γ΄ Λυκείου για να το προσεγγίσουν ως προσευχή προς το Θεό με βάση την αγάπη ως κίνητρο. Η αγάπη έρχεται σε αντίθεση με τον τρόμο για την τιμωρία και την επιθυμία για ανταπόδοση. Δυστυχώς, τα δυο τελευταία κίνητρα συναντιούνται σε αρκετούς ανθρώπους στη σχέση που «χτίζουν» με το Θεό.

Γράφει λοιπόν η Αλεξάνδρα….

«Διαβάζοντας ή ακούγοντας κανείς τους στίχους αυτού του τραγουδιού, καταλαβαίνει ότι υπάρχει ένα Εσύ. Αυτό το Εσύ φαίνεται να έχει ιδιαίτερη σημασία για τον άνθρωπο, αφού από το περιεχόμενο του τραγουδιού γίνεται γνωστό ότι είναι ικανό να σταθεί δίπλα του, να τον προσέχει και παρά το ότι έχει κάνει σφάλματα κι έχει πέσει χαμηλά να μην τον εγκαταλείψει, αλλά να μείνει κοντά του. Μια παράκληση προς ένα Εσύ, γεμάτη από αγάπη και με λίγο φόβο. Φόβο να μην χαθεί το Εσύ και μείνει μόνο το Εγώ, διότι εάν μείνει μόνος, τότε δεν θα μπορέσει να σηκωθεί από τα χαμηλά, δεν θα καταφέρει να ξεφύγει από το παρελθόν, από τα λάθη του.

Το τραγούδι αυτό έχει πολλά στοιχεία που θα το καθιστούσαν κατάλληλο για να χρησιμοποιηθεί ως προσευχή στο Θεό.  Είναι αυτό το ύφος που δηλώνει ανάγκη, απόλυτη εξάρτηση από το Εσύ. Είναι φανερή η οικειότητα που έχουν τα δυο πρόσωπα, μια οικειότητα που κάθε άνθρωπος έχει με το πρόσωπο που τόσο αγαπά. Αν είναι μάλιστα ο Θεός αυτός που εισπράττει την αγάπη, τότε μια τέτοια στάση είναι απαραίτητη, μιας και ο Θεός δεν είναι ούτε τιμωρός ούτε κάποιος ο οποίος περιμένει να σφάλουμε για να μας επιπλήξει. Ο Θεός είναι αγάπη και μόνο με αγάπη έχει κανείς τη δυνατότητα να Τον προσεγγίσει. Ζητά από το Θεό να του κρατά το χέρι όταν βρίσκεται στο σκοτάδι για να μην φοβάται τόσο, για να νιώθει πως είναι μαζί του, έτοιμος να συμπαρασταθεί στην όποια δυσκολία.

Επιπλέον, ο προσευχόμενος παρακαλεί το Θεό να τον προσέχει, να τον αντέχει. Αυτό συμβαίνει διότι ο άνθρωπος γνωρίζει ότι είναι άνθρωπος και ότι είναι λογικό να κάνει λάθη. Ζητά από το Θεό να μένει δίπλα του ακόμη και σ᾿ εκείνες τις στιγμές που ίσως χάσει την πίστη του, που ίσως αμφισβητήσει την ύπαρξή Του. Να τον αντέχει διότι θα καταλάβει τα σφάλματά του και θα μετανοήσει. Να είναι εκεί να του απλώνει το χέρι και να τον τραβά από το σκοτάδι της ζωής, οδηγώντας τον στο φως, στο πραγματικό νόημα της ύπαρξης, μακριά από τα ασήμαντα.

Ένας στίχος του τραγουδιού που θα μπορούσε πολύ εύκολα να συναντήσει κανείς σε προσευχή είναι ο παρακάτω: «Έλα κοντά να σου μιλήσω γι᾿ αυτά που μέσα δεν χωράνε πιά». Ναι, αυτός ο στίχος ομολογεί το πόσο μεγάλη ανάγκη έχει ο προσευχόμενος να «αδειάσει» την ψυχή του, να νιώσει ανακούφιση και ελευθερία. Τα βάσανα της ζωής, οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, οι στενοχώριες, ο θυμός έχουν μαυρίσει την ψυχή του, την γέμισαν και τίποτε άλλο δεν μπορεί πια να χωρέσει. Έτσι, ο προσευχόμενος ζητά τη λύτρωση από το Θεό, καθώς γνωρίζει ότι μέσω της προσευχής θα αποκαταστήσει την επικοινωνία με το Θεό και θα επέλθει η κάθαρση που αποζητά. Ο Θεός είναι πάντα και παντού. Σε βλέπει, σε ακούει, σε καταλαβαίνει. Γι᾿ αυτό και μπορεί μια προσευχή να σε κάνει να νιώσεις ότι έχεις έναν αιώνιο συνοδοιπόρο, μια αόρατη σκιά που θα σε ακολουθεί πάντα, θα ακούει τα προβλήματά σου και θα σε βοηθά να βρεις διέξοδο.

Για την αντιγραφή,

Παναγιώτης Ασημακόπουλος

Θεολόγος καθηγητής