Ευτυχώς που λείπεις….



Κάθομαι στον καναπέ και με μάτια υγρά και καρδιά άδεια βλέπω τη βροχή να πέφτει έξω από το τζάμι. Δεν με ακουμπούν οι σταγόνες της. Θα ήθελα όμως να με μουσκεύανε μήπως και νιώσω κάτι. Μου είχες πει κάποτε ότι θα βλέπουμε αγκαλιασμένοι τα ηλιοβασιλέματα. Τι ειρωνεία… Πόσες ημέρες έχει να βγάλει ήλιο….
«Οι άνδρες να αγαπάτε τας εαυτών γυναίκας». Η φωτογραφία μας πάνω στο τραπεζάκι έχει σκόνη. Απορώ πώς έχω κρατηθεί ακόμη και δεν την έχω κάνει κομμάτια. Φοβάμαι ότι δεν θα βρω καλή δικαιολογία μετά για να το καλύψω. Άλλωστε, έχω πείσει τον εαυτό μου ότι είναι ένα άψυχο χαρτί. Με εκδικητική ηδονή παρατηρώ μια αράχνη στη γωνία ψηλά να αρχίζει να υφαίνει τον ιστό της.
«Και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν». Απορώ τι νιώθεις και πού το πας. Δεν θα σε ρωτήσω. Έχουμε καιρό να τσακωθούμε. Έχουμε καιρό να επικοινωνήσουμε. Φαίνεται πως τα έχεις βρει με τον εαυτό σου. Εγώ όμως θέλω τη ζωή μου πίσω, αλλά δεν ξέρω από ποιον να τη ζητήσω. Από σένα ή από μένα;
«Το μυστήριον τούτο μέγα εστί».  Αυτό που φοβάμαι περισσότερο δεν είναι η αντίδραση της πληγωμένης μου καρδιάς. Είναι τα επικίνδυνα μονοπάτια του μυαλού μου. Κάτι με βυθίζει, κάτι με τρώει, κάτι με στηρίζει. Δεν με αφήνει να σε κάνω να κλάψεις. Θέλω να σε πληγώσω. Θέλω να σε πονέσω.
Όχι, δεν γίνεται. Δεν πάει άλλο!!! Μόλις έρθεις θα σου μιλήσω απότομα. Θα σπάσω τα τηλέφωνα και τις υποχρεώσεις σου που σε κρατούν στην επιβίωση. Θα σου τρίψω στα μούτρα την κίβδηλη αυτοεπιβεβαίωση ότι είσαι καλά. Θα θρυμματίσω το γυάλινο κόσμο μου που υπάρχει μόνο και μόνο για να μη χωράς. Θα ουρλιάξω για να φύγουν οι Σειρήνες μου. Θα χωθώ στην αγκαλιά σου και θα κλάψω γοερά… χωρίς να πω ούτε μια λέξη….
Ωχ, ακούω τα κλειδιά σου στην πόρτα. Ανασκουμπώνομαι. Φτιάχνω τη φωνή μου. Τη χρωματίζω γκρι. «Γύρισες; Να σου βάλω να φάς;»

Υ.Γ. Δεν ξέρω πώς μου βγήκε αυτό το κείμενο. Είναι από τις λίγες φορές που κάθομαι και απλά γράφω. Αφιερωμένο σε κάτι φίλους εκεί έξω που θέλω πολύ να τους αγκαλιάσω και μετά να τους χαστουκίσω. Μπορεί και αντίστροφα….


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Έμμηνος ρύση και Θεία Κοινωνία

Η ομιλία μου στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 (2013)

Η θλιβερή εικόνα των μαθητών της Γ΄ Λυκείου

Απασφάλιση θεολόγου…

Οι Τρεις Ιεράρχες στα σκουπίδια….

Το «δικαίωμα» των καταλήψεων

Μεταξύ θεολόγων ειλικρίνεια…

Συζητώντας με έναν κομπλεξικό (…περί θρησκείας)

Θεέ μου, είσαι άδικος….

Γράμμα στον Ιούδα…