Η γυναίκα του Καίσαρα
Ανοιχτή επιστολή προς την ΟΛΜΕ και όλες τις συνδικαλιστικές παρατάξεις
Η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι τίμια, αλλά και να φαίνεται τίμια (…γνωστό αυτό), όπου Καίσαρας ο εκπαιδευτικός χώρος και γυναίκα του (…ή τουλάχιστον επίδοξη) η ΟΛΜΕ. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση, υπάρχουν πολλές ενστάσεις αν ισχύει το ένα ή και το άλλο.
Τη λέξη «διάλογος» έριξε στο τραπέζι η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας και κοντεύει να διαλυθεί το συνδικαλιστικό σύστημα «εις τα εξ ων συνετέθη». Παρακολουθούμε αμήχανα απίστευτη «συναδελφική» αλληλοκατηγορία, με υπονοούμενα ή ευθείες βολές, παρελθοντολογία και τον καθένα να διεκδικεί το προνόμιο του αλάθητου και ιδεολόγου αγωνιστή.
Δείγμα δημοκρατίας θα πει κάποιος. Μάλλον δεν την έχω καταλάβει σωστά. Εμένα μου θυμίζει το γνωστό τηλεοπτικό – διαφημιστικό καβγά των νοικοκυρών σε ποια ανήκει το κρεμασμένο σεντόνι. Τα σχολικά βιβλία που διδάσκουμε στις τάξεις περιγράφουν το διάλογο ως μία διαδικασία που γεφυρώνει τις διαφορές των ανθρώπων - έστω κι αν δεν συμφωνούν - και τους φέρνει κοντά. Αν αυτός είναι διάλογος μεταξύ των συνδικαλιστικών παρατάξεων, τότε ούτε στραβός είναι ο γιαλός ούτε στραβά αρμενίζουμε. Απλώς, έχουμε βουλιάξει μεσοπέλαγα και γιαλός δεν φαίνεται πουθενά…
Και πίσω από όλα αυτά, τί; Η κομματική ιδεολογία και υποκίνηση. Αν το κόμμα πει όχι στο διάλογο, τότε και ο εκπαιδευτικός – παπαγαλάκι του θα πει όχι με μύρια επιχειρήματα. Αν το κόμμα αλλάξει στάση, θα βγούμε με θάρρος να διαχωρίσουμε τη θέση μας, να το κατηγορήσουμε ευθαρσώς για αναξιοπιστία, μένοντας αμετακίνητοι στην αρχική μας στάση ή θα πούμε στην κοινωνία που μας ακούει ότι μάλλον αυτή δεν κατάλαβε σωστά και ότι πίσω από το όχι, κατά βάθος εννοούσαμε ναι; Μμμμ…. Και έχουν ξαναγίνει όλα αυτά στο χώρο της παιδείας.
Κι επειδή μιλάμε για κοινωνία. Σε λίγο θα αποτελεί το πιο σύντομο ανέκδοτο η ατάκα ορισμένων ότι αφουγκράζονται την κοινωνία. Καλό είναι όταν μπαίνουμε στη σχολική τάξη (όσοι μπαίνουμε…) να πιάνουμε το σφυγμό της και όχι όσα το κομματικό φίλτρο μας επιτρέπει. Οι πραγματικές ανάγκες των μαθητών και γενικότερα του εκπαιδευτικού έργου είναι πολύ μακριά από τα μικροκομματικά αναμασήματα και τον ξύλινο λόγο των ανακοινώσεων και των καταγγελιών σας. Η κοινωνία θέλει ποιοτική παιδεία, εναρμονισμένη με τις ανάγκες της εποχής. Ποιος περιμένετε να τα κάνει αυτά; Οι γλυκόλογες (…και γλυκανάλατες) εξαγγελίες του υπουργείου ή οι εγκύκλιοι του γραμματέα του, σαν και τη σούπα που μας σέρβιραν καλοκαιριάτικα στο μάθημα που υπηρετώ; Η αναβάθμιση της παιδείας είναι στις πλάτες μας, κατά ποσοστό 90% και θέλει κότσια και ριζικές παιδαγωγικές τομές. Εγώ, εσύ, εμείς, εσείς θα φτιάξουμε το σχολείο, ούτε αυτός ούτε αυτοί.
Θα είναι αστείο να πιστεύει κανείς ότι το αίτημα της κατάργησης της βάσης του 10 είναι προς αυτή την κατεύθυνση, έτσι όπως είναι τα πράγματα σήμερα. Αντίθετα, εμείς θα έπρεπε να ζητήσουμε πρώτοι την ουσιαστική αξιολόγηση του μαθητή, του εκπαιδευτικού υλικού, του εκπαιδευτικού έργου και του εκπαιδευτικού (…σκέτο).
Και μια υποσημείωση: Επειδή ζούμε στην Ελλάδα της ταμπέλας και του τηλεμεσημεριανάδικου, δηλώνω υπεύθυνα και ευθαρσώς με γνώση των συνεπειών που προκύπτουν ότι δεν εξυπηρετώ καμία ιδιοτέλεια ούτε εκπροσωπώ κάποιο κομματικό χώρο, απλώς ….. σκέφτομαι και γράφω!!
Υ. Γ. Εκπαιδευτική ιστοσελίδα μεγάλης απήχησης αρνείται συστηματικά να δημοσιεύσει το άρθρο αυτό, καθώς προφανώς δεν είναι της "γραμμής" της. Κατά τα άλλα, μάχονται για τη δημοκρατική παιδεία και την πρόοδο. Φαίνεται ότι η πρόοδος είναι είδος υπό καπηλεία από συγκεκριμένους κομματικούς χώρους. Αλλά κι εμείς δεν θά κάτσουμε στα αυγά μας για να "εκσυγχρονίσουν" κάποιοι το σχολείο, όπως θέλουν αυτοί, σαν είναι το τσιφλίκι τους και το κομματικό τους φέουδο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου